To, co teraz, zaczęło się wtedy
Dagmara Barańska-Morzy
wystawa dyplomowa – Wydział Fotografii UAP
15.06-26.06.22

Jak dob­rze zna­my in­nych lu­dzi? Jak praw­dzi­wy jest ob­raz, który bu­du­je­my w so­bie od pierw­sze­go spotka­nia? Ile z tego ob­ra­zu prze­no­si­my w dal­sze ży­cie? Czy po­tra­fi­my dos­trzec gra­ni­cę mię­dzy ut­ka­nym ze wspom­nień i emo­cji wy­ob­ra­że­niem, a ży­wym czło­wie­kiem? Na ile to wy­ob­ra­że­nie jest ilu­zją, a na ile fak­tycz­nie do­ty­ka­my praw­dzi­wej is­to­ty oso­bo­woś­ci dru­gie­go czło­wie­ka? 
To, co teraz, za­czę­ło się wte­dy jest pró­bą opo­wie­dze­nia o kruchoś­­­ci i ulot­noś­ci re­lac­ji z blis­ki­mi. To tak­że pró­ba zmie­rze­nia się z nie­uś­wia­do­mio­ny­mi trau­ma­mi, prze­cho­dzą­cy­mi z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie. To wresz­cie po­chy­le­nie się nad praw­dzi­wą na­tu­rą wię­zi łą­czą­cych nas z ludź­mi. Czy są to gru­be, ży­las­te węz­ły wią­żą­ce nas z prze­sz­łoś­cią? Czy ra­czej efe­me­rycz­ne, ulot­ne zja­wis­­ka, któ­re, po­mi­mo obiet­ni­cy, że zos­ta­ną z nami na za­w­­sze, roz­pły­wa­ją się z bie­giem cza­su w nie­pa­mię­ci?
To pytania, na które wciąż po­szu­ku­ję od­po­wie­dzi.
Dagmara Barańska-Morzy
Nawet jeśli już nigdy mnie nie wspom­ni­cie, to i tak częś­ci mnie bę­dą żyć da­lej. W was, w wa­szych dzie­ciach, w dzie­ciach wa­szych dzie­ci. Mo­że nie bę­dą wie­dzia­ły, nie będą pa­mię­ta­ły, ale to, czym by­łem, bę­dzie wciąż ist­nieć. Będzie le­ża­ło gdzieś głę­bo­ko, ni­czym zia­ren­ko cze­ka­ją­ce na wy­kieł­ko­wa­nie.
Testament, Nina Waha
Dyp­lom ma­gis­ter­ski zre­ali­zo­wa­ny na Wy­dzia­le Fo­to­gra­fii Uni­wer­sy­te­tu Arty­stycz­ne­go im. Mag­da­le­ny Aba­ka­no­wicz w Poz­na­niu, pod kie­run­kiem dra hab. Krzysz­to­fa J. Ba­ra­now­skie­go oraz prof. dra hab. Piotra Chojnackiego.
↑Back to Top